مؤسسه‌ی‌انتشارات‌آگاه

این کتاب که اصل آن به زبان هندی و در پنج باب جمع‌آوری شده بود، ابتدا در دوران انوشروان، توسط برزویه‌ی طبیب به پارسی ترجمه و چند حکایت که آن‌ها نیز به زبان هندی بودند، بر آن افزوده شد.
پس از وی در دوران فرهنگ اسلامی، ابن مقفع این کتاب را از فارسی به عربی ترجمه کرد و نام "کلیله و دمنه" را بر آن نهاد.
در دوره‌ی سامانیان، رودکی آن را به نظم فارسی درآورد و در دوران پادشاهی بهرامشاهِ غزنوی، نصرالله منشی این کتاب را بار دیگر به فارسی تألیف و ترجمه کرد.
این کتاب مجموعه‌ای از حکایت‌های شیرین و آموزنده است که اغلب در دلِ یکدیگر روایت شده‌اند. نثر منشی، آراسته به انواع مثل‌ها و اشعار عربی و فارسی است.
نثر کتاب اگرچه فنی است اما از دشواریِ زبانِ کتاب‌هایی چون مرزبان‌نامه و چهارمقاله به دور است.
این کتاب بارها تصحیح و شرح داده شده است اما تصحیح و شرح مجتبی مینوی از معتبرترین شروح بر این کتاب است.