محمد حقوقی شاعری است که زیر سایه‌ی شخصیت منتقد خود پنهان ماند. نام او گره‌خورده با گزیده‌‌شعرهای فروغ و اخوان و دیگران، شاعران هم‌عصرش، که اوایل دهه‌ی هفتاد با نام «شعر زمان ما» با انتشارات نگاه چاپ کرد؛ اما حقوقیِ شاعر ظرافت طبع و حسی لطیف دارد که پوست رمانتیسم را شکافته و با کشف دوباره‌ی کلمات زبان را به چالش شعر می‌کشاند.
حقوقی در سیزدهم اردیبهشت ۱۳۱۶ در اصفهان زاده شد. سال‌های دبستان و دبیرستان خود را در زادگاهش اصفهان گذراند. با توجه به زمینه‌ی خانوادگی از همان سال‌های دبیرستان به ادبیات علاقه‌مند شد. در سال ۱۳۳۷ وارد دانشسرای عالی شد و از حضور استادانی چون جلال‌الدین همایی، محمد معین، پرویز ناتل‌خانلری، محمد مقدم و حسین عریضی بهره‌مند می‌شود. نخستین شعرهایش در سال ۳۸ و ۳۹ منتشر می‌شود و در همین سال‌هاست که با نادر نادپور، سیمین بهبهانی، سیاوش کسرایی، منوچهر آتشی و بهرام صادقی آشنا می‌شود. پس از فارغ‌التحصیلی به اصفهان بازمی‌گردد و مشغول به تدریس در دبیرستان می‌شود.
محمد حقوقی به همراه هوشنگ گلشیری، محمد کلباسی، فریدون مختاریان و جلیل دوستخواه اولین هیئت تحریریه جُنگ اصفهان را تشکیل می‌دهند و در تابستان ۱۳۴۴ نخستین شماره‌ی جنگ اصفهان را منتشر می‌کنند. با پیوستن احمد گلشیری، ابوالحسن نجفی و احمد میرعلایی به جنگ اصفهان حوزه‌ی فعالیت این گروه گسترش می‌یابد.
محمد حقوقی در ادامه‌ی فعالیت‌های ادبی، مقاله «کی مرده کی بجاست» را در سال ۱۳۴۵ و دو سال بعد مقاله‌ی دیگری با عنوان «از سرچشمه تا مصب» را می‌نویسد و به آسیب‌شناسی شعر معاصر ایران می‌پردازد. در سال ۱۳۴۸ مجموعه‌های «زوایا و مدارات» و «فصل‌های زمستانی» را منتشر می‌کند. در سال ۱۳۵۱ مجموعه‌ی دیگری از سروده‌های حقوقی با عنوان «شرقی‌ها» منتشر می‌شود.
محمد حقوقی دوشنبه هشتم تیرماه ۱۳۸۸ در زادگاه خود اصفهان درگذشت.
.
