مؤسسه‌ی‌انتشارات‌آگاه

این کتاب شرحی از بدیع‌الزمان فروزانفر بر کتاب گرانقدر "مثنوی معنوی" اثر مولانا جلال‌الدین است.
مولانا در سرودن حکایت‌های این کتاب، از شیوه‌ی نصرالله منشی در کتاب کلیله و دمنه استفاده می‌کند. در واقع وی از میان حکایت‌هایی تو در تو که در ظاهر ارتباطی با یکدیگر ندارند، نکاتی پندآموز و مهم را بیان می‌کند.
با توجه به دشواریِ یافتن ارتباطِ این حکایت‌ها با یکدیگر و حفظ سیر داستان، فروزانفر در ابتدای هریک از حکایات این کتاب، همه‌ی ماجرا را به شکلی ساده و به نثر بیان کرده و اصطلاحات دشوار آن را نیز توضیح می‌دهد. علاوه بر این، منبع آن حکایت را که اغلب از کلیله و دمنه، آثار سنایی و عطار است را نیز عنوان می‌کند و در ضمن اشعار، ابیاتی که دریافت معنی آن‌ها دشوار است را نیز به زبانی ساده معنی کرده و نکات مهم و اصطلاحات عرفانی آن را نیز شرح می‌دهد.
این کتاب در سه جلد توسط نشر زوار چاپ شده و تنها ۳۰۱۲ بیت از دفتر اول را دربرمی‌گیرد.
جعفر شهیدی نیز با پیروی از روش فروزانفر، شرحِ این کتاب را به سرانجام رسانده است.