احمد اعطا با نام هنری احمد محمود در چنین روزی یعنی ۴ دی ۱۳۱۰متولد شده است. نویسنده‌ای انسان‌گرا که با نگاهی جهان‌شمول شخصیت‌هایی عمومی و ماندگار را خلق کرده نه صرفاً یک داستان و شخصیتی بومی.
نوشته‌هایی سرشار از شور که همه در راستای حقوق توده‌ی مردم بوده نه مشتی شعر و شعار.
بومی‌گرایی از برجسته‌ترین امتیازات کارهای اوست که دقیق و به‌دور از تعصب است و همواره خواسته‌اش از نوشتن بهبود زندگی فرودستان بوده.
زبانی پاکیزه و توصیفاتی دقیق و زیبا با تصاویر مملو از رنگ، سرراست از ابتدا تا انتها را شرح می‌دهد و از دیگر ویژگی آثار اوست.
انسان برجسته‌ای که دنباله‌روی از گروه و دسته‌ی خاصی را نمی‌کرد اما همواره از اندیشه‌های ناب و درست حمایت می‌کرد.
او را میراث‌دار رمان اجتماعی می‌دانند که با مشروطیت آغاز شد.
محمود پس از دو سال تحمل رنجِ بیماریِ تنفسی ما و جهانمان را ترک کرد تا بدانیم که او خوش‌بینانه بر بدبینی‌های اطرافش یورش برد و نوشت و سعی در ساخت زندگی‌ای بهتر برای خود و انسان ایرانی داشت. او چون آثارش یگانه و تنها بود، خواست زندگی را دگرگون بیابد و در طول زندگی پربار خود؛ نُه مجموعه داستان، دو فیلمنامه و شش داستان بلند خلق کرد و نام خود را تحت لوای نویسنده‌ای پیش‌رو بر تارک ادبیات ایران ثبت کرد.
او را در مهر ۱۳۸۱ از دست دادیم بی‌آنکه درست بشناسیم‌اش.
